گفت‌وگو با سمیرا ایمانی‌فولادی، اولین مربی لژیونر تاریخ ورزش زنان ایران

از اصفهان تا پورتو

با این‌که پدر و مادر، پای ورزش را با ژیمناستیک و شنا به زندگی‌ا‌ش باز کردند اما هر چه از کودکی به سوی نوجوانی پیش می‌رفت، دختر ورزشکار بودن، به آسانی آفتاب و مهتاب بالانس‌های کودکی نبود.
کد خبر: ۱۳۴۵۲۳۶

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ،  بالاخره قد کشید و دست‌هایش به قول مربیان والیبالی شد. عشق پریدن بالای تور و ضربه زدن به توپ، دنیای‌ او را ساخت‌؛ تا جوانی، دانشگاه، ازدواج، وقتی که مادر شد و همین روزها که در ۳۶سالگی خبرساز شده‌است. از اصفهان تا پرتغال. سمیرا، اولین زنی ا‌ست که در تاریخ ورزش ایران به پورتو می‌رود تا در کنار چارلی آلمرو سرمربی اسپانیایی، هدایت دختران قهرمان لیگ پرتغال را تجربه کند. حالا باشگاه پورتو در تاریخ خود دو عضو ایرانی دارد‌؛ مهدی طارمی که نامش در میان نامزدهای کسب عنوان بهترین فوتبالیست مرد ۲۰۲۱ جهان قرار دارد و دیگری سمیرا ایمانی‌فولادی از والیبال. به همین بهانه‌ با او درباره تاریخ والیبال زنان ایران و جایی که امروز ایستاده‌ایم، صحبت کرده‌ایم.

 

 شنیدم اصلا اهل فوتبال نیستی و طارمی را هم خیلی نمی‌شناختی.
شاید اغراق نباشد اگر بگویم من در والیبال غرق شده‌ام. همسرم فوتبال‌دوست است و زمانی که با هم ازدواج کردیم، مدیر تیم فوتبال ذوب‌آهن اصفهان بود اما من در ماجرای قراردادم، مهدی طارمی را شناختم.

 این‌که حالا دومین ایرانی پورتو هستی، چه حسی دارد.
بسیار خوشحالم. به نظرم آقای طارمی کار بزرگی انجام داده که هنوز هم ادامه دارد. با عملکرد خوبش نگرش مثبتی نسبت به ایرانی‌ها ایجاد کرده. حس می‌کنم از این لحاظ، مسیر من به عنوان دومین نفر، هموارتر است.

 اهمیت اتفاقی که برای شما افتاده، با نگاه به گذشته زنان در والیبال ایران روشن‌تر می‌شود.
همین‌طور است. لژیونر شدن برای مردان ما یک مسأله عادی‌ به حساب می‌آید اما در والیبال زنان و به‌ویژه مربیگری بسیار جدید است. مسیر ما ناهمواری داشته و فراز و نشیب زیاد دیده‌ایم.

 از المپیک ۱۹۶۴ شروع کنیم.
در آن المپیک میان شش تیم حاضر، چهارم شدیم. توکیو به نوعی اولین حضور رسمی تیم ملی والیبال زنان کشورمان در میدان برون‌مرزی بود.

 و البته آخرین المپیک. سال ۲۰۲۱ هم به تجدید دیدار با توکیو نرسیدیم.
متاسفانه. آخرین امید برای رسیدن به دومین المپیک با ناکامی در رقابت‌های ۲۰۲۰ انتخابی قاره آسیا از دست رفت.

 تنها مدال‌مان در آسیا هم، برنز بازی‌های ۱۹۶۶ تایلند است.
وقتی مدت زمان زیادی از میدان و رقبا دور بودیم، باید صبور باشیم...

 ما دور بودیم، ولی رقیبان حضور داشتند.
دقیقا. آنها پیش رفتند. در گذشته دور، هم‌رده تیم‌هایی مثل کره، ژاپن و چین بودیم. حالا حتی تایلند، ویتنام، چین تایپه و اندونزی هم از ما جلوتر رفتند. سال‌ها حضور نداشتیم. استعدادیابی، بدن‌سازی و پرورشی هم صورت نگرفت؛ بنابراین رسیدن به جای قبلی هم، تلاش و زمان قابل توجهی می‌خواهد.

 بعد از آن وقفه‌ ۳۰ساله شرایط چطور پیش رفت؟
به تدریج مسابقاتی مانند کشورهای اسلامی و دانشجویان حاشیه دریای خزر برگزار شد. اما سطح آنها پایین‌تر از آسیا بود. بعد اعزام‌های آسیایی شروع شد. حوالی سال ۱۳۸۶. در حال حاضر، شش بازیکن لژیونر در پرتغال، ترکیه، اسپانیا و اسلوونی داریم که به نوعی سرمایه زنان ما به شمار می‌آیند. آنها به ارتقای والیبال کمک می‌کنند. امسال هم تیم سایپا، برای اولین بار در تاریخ والیبال زنان ایران، در جمع چهار تیم برتر باشگاه‌های آسیا قرار گرفت.

 از چه سالی به تیم‌ملی پیوستی؟
از سال ۱۳۸۰، به مدت ۱۲سال عضو تیم بودم. ما در گذشته، فقط یک تیم‌ملی داشتیم. رده سنی خیلی معنایی نداشت. در همان یک تیم، ترکیب می‌شدیم. در نوجوانی با دختران جوان و زنان بزرگسال همبازی بودم اما مشکلی نداشتم و به سرعت هماهنگ می‌شدم. در لیگ هم با تیم‌های مختلفی بودم؛ گیتی‌پسند، ذوب‌آهن اصفهان، باریج اسانس کاشان و شهرداری اراک.

 مربیگری چطور شروع شد؟
با تولد فرزندم، به دنبال تکمیل مدارک مربیگری بین‌المللی‌ رفتم. در تیم ملی و باشگاه‌های ذوب‌آهن اصفهان و نامی‌نو مربی بودم اما در این سال‌ها، همیشه این پرسش را داشتم که چطور فاصله ما، با تیم مردان خودمان و دیگران کم می‌شود. تنها پاسخش غیر از تلاش، رفتن و دیدن والیبال دنیاست. باید یاد بگیریم تا به سطح قابل قبولی برسیم.

 حالا پورتو هم فرصت مغتنمی‌ است.
بله. در دو سال اخیر از کشورهای عربی و اروپایی مانند فنلاند و اسپانیا پیشنهاد داشتم اما پورتو تیم خوبی دارد. با ترکیبی جوان قهرمان لیگ پرتغال شده و نماینده این کشور در لیگ قهرمانان اروپاست. قطعا برای من و کشورمان فرصت ارزشمندی فراهم می‌کند.

 چه توافقات مهمی در قراردادتان لحاظ شده‌است؟
مهم‌ترین آن و گواه حرفه‌ای‌بودن این باشگاه، همین پذیرش اولویت مادر بودن من است. دو فرزندم همراهم خواهندبود و همسرم با توجه به مشغله کاری‌ خود می‌تواند هر زمانی کنارمان باشد. قرار است در هدایت تیم بزرگسالان پورتو همکاری کنم اما این فرصت هم داده شده تا در آکادمی‌های تیم‌های پایه و تمرینات آنها حضور داشته‌باشم.

 واکنش فدراسیون کشورمان چطور بود؟
فدراسیون به دنبال دانش روز است و نگرش مثبتی به حضور زنان ایرانی در تیم‌های خارجی به عنوان بازیکن یا مربی دارد. البته من غافلگیر شدم. قرار نبود این موضوع حداقل تا ۱۰روز آینده و گرفتن روادید من، رسانه‌ای شود اما خبر را منتشر کردند. از زمانی که من بازیکن بودم آقای داورزنی رئیس فدراسیون بوده و مدیریت خوبی داشته‌است‌. اولین اعزام بانوان بعد از انقلاب با حمایت او انجام شد. من هم تمام تلاشم را برای یادگیری، کسب تجربه‌های جدید و انتقال آن به دختران ایران خواهم‌کرد.
آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم 
newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها