دو‌ روی یک ظاهر

یا کمی بعدتر که کبوتران نامه‌رسان به عرصه آمد وپس ازآن پستچی‌ها این کار را انجام دادند.اما بین تمام اینها مخرب‌ترین‌شان ابزاری بود به اسم فضای مجازی.هر موهبتی درزمان و مکانی دیگرعذابی بیش نیست؛ جهان رسانه، سکوی پرتاب بشربرای یک زندگی آسان بود امااین راحت‌طلبی زیادانسان، گاهی نیزدل رامی‌زند وشورماجرارادرمی‌آورد.به‌طوری‌که در جوامع امروز، ارزش هرکس درانتخاب حلقه‌ دوستان واطرافیانش به میزان فالوئر‌های اینستاگرام محدودمی‌شود ودیگرخبری از دورهمی‌های حضوری یافت نمی‌شود؛ چنان‌که نهایت ابراز علاقه‌ افراد، به تگ کردن همدیگر دراستوری‌ها ختم می‌شود.همچنین تجربه ثابت کرده است نباید در رابطه‌ای که از عکس‌های پروفایل نشأت گرفته باشد، انتظار صداقت داشته باشید. افراد این مزیت را پیدا می‌کنند که تمام اخلاقیات بدشان را پشت صفحه‌های لمسی موبایل‌شان، پنهان کرده وبهترین وجه خودشان را برای‌تان به تصویر بکشند.البته که اگر اشخاص، دست بازیگران برنده‌ اسکار را از پشت ببندند، این امکان فریب درمحافل حضوری نیز وجود دارد اما به قول معروف شنیدن کی بود مانند دیدن.ازمزایای این موهبت نیز نباید غافل شد. بسیاری از افراد که به قولی جرات شروع دوستی رو‌دررو رادرابتدای رابطه ندارند، به کمک این امکان توانستندبرمشکل خودغلبه کنند؛ هرچند اگر در انتها، با کوله‌باری از آه ندامت وحسرت دچارمشکل بی‌اعتمادی به دیگران نیز نشوند.درجایی که بحث رفاقت و اشتراک لحظات خوشی و سختی به میان می‌آید، بهتر است به‌جای قضاوت ازروی نحوه فرستادن استیکرها یاپروفایل‌شان، ابتدا حضوری همدیگر را دیده و رفتار طرف مقابل‌تان را آنالیز کنید تابعداخدای‌نکرده ضرب‌المثل پرتکرار «خودکرده را تدبیر نیست» ملکه ذهن‌تان نشود.