قصه‌گویی مسیری برای تربیت

قصه‌ها سرشار از اسطوره‌ها و داستان‌واره‌هایی هستند که ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی را با زبان سوم‌شخص نقل می‌کند و، چون داستان بستر امنی برای آموزش این ارزش‌هاست، در عمق جان کودک می‌نشیند. کودک خودش را با کاراکتر قصه همانندسازی می‌کند و در یک محیط امن، لذتبخش و جذاب تجارب موجود در قصه را به طور غیرمستقیم درک و در مقابله‌های جدید مورد استفاده قرار می‌دهد. گوش‌دادن به داستان به جای تماشای تصاویر، شخصیت‌ها، مکان‌ها و جریان داستان در خیال کودک را به تصویر می‌کشاند که در نتیجه خلاقیت و خیالپردازی کودک تقویت شده و نسبت به ایده‌ها و اندیشه‌ها تنوع‌پذیرتر می‌شود. قصه‌ها کودک را با هیجان و انگیزه‌ای بالا به سفر ناشناخته‌ها می‌برند. مفاهیم بسیار سخت و انتزاعی را که برای کودک چندان قابل فهم نیست، با زبان قصه می‌توانیم ساده کنیم مثل مفهوم مرگ، دوست ناباب، جدایی، فرزند خواندگی و.... با توجه به سن، جنس، روحیات، ارزش‌ها و فرهنگ خانوادگی و مشکلات کودک، داستان مناسب را انتخاب کنید و آن را به شکلی پویا و داینامیک تعریف کنید. با تعریف داستان‌هایی در مورد افراد مختلف فامیل، آن‌ها را با پیشینه خانوادگی و نسب‌شان آشنا کنید. برای انتقال ارزش‌ها و آموزش قواعد اجتماعی، بالا بردن حس همدلی، قدرت تخیل، درک تجارب خطرناک، تغییر نگرش و آموزش نظم، قصه ابزار مناسبی است. کودکان و نوجوانان نصیحت شنیدن را دوست ندارند، تعریف حکایت‌ها و روایت‌ها ضمن تقویت روابط عاطفی والدین و کودک به روش غیرمستقیم، اثری بسیار موثرتر از نصیحت کردن دارد. پس از تعریف قصه، کودک خودش متوجه پیام و نتیجه خواهدشد. از قصه می‌توان برای حل مشکلات کودک استفاده کرد، اما نه به گونه‌ای که فضای امن و شاد آن مختل شود. هنگام تعریف داستان، از حرکات مناسب دست، بدن و چهره غافل نشوید. البته لحن و تن صدا برای مخاطب باید خوشایند باشد. می‌توانید با صدا‌های متفاوت از زبان شخصیت‌های مختلف صحبت کنید یا از کودک‌تان بخواهید این کار را انجام دهد تا جذابیت داستان بیشتر شود.

روزنامه جام جم