موفق در جذب مخاطب کم‌دقت در تحرک صحنه‌ها

نمایش شروع خوبی دارد و از زمان تحول کاراکتر اصلی آغاز می‌شود که خود نوعی تعلیق ایجاد می‌کند چرا که با ابهام معماگونه‌ای که در پرده یکی مانده به آخر گشوده می‌شود، آغاز می‌شود اما برخی از صحنه‌ها دیالوگ اضافی دارند که بهتر است آنها را حذف کرد.

متن درباره فردی به نام علی گندابی است که در سال‌های 20 شمسی در همدان زندگی می‌کرده و از زورگیران و عربده‌کشان زمان خود بوده اما در عین حال نسبت به سادات و ناموس مردم حساسیت داشته است. همین دوگانگی شخصیت و پادرهوایی آن بین خیر و شر عرفی از نظر مردم تم نمایشنامه را به سوی دودلی و شک و تردیدی سوق می‌دهد که در پایان به پیروزی خیر منتهی می‌شود و تحول مثبتی در اوج نمایش که همان صحنه حضور شیخ حسن روضه‌خوان در کنار علی گندابی مست و آن هم در شب اول محرم است، رخ می‌دهد.

دکور ثابت اما زردرنگ نمایش به تم تردید کمک می‌کند اما به دلیل کمبود فضاسازی و حرکت و تصویر در اغلب صحنه‌ها و بویژه دو پرده اول ریتم نمایش که زمان یک ونیم‌ساعته دارد در صحنه‌هایی کند می‌شود و چون بسته به متن و همان واگویه‌های آن است، توسط تماشاگر بخوبی احساس می‌شود.

نمایش سیر تحول شخصیت و شیوه تدریجی در نشان دادن آن خوب انجام شده و برای مخاطب قابل قبول است اما تذکر بیش از حد و توجه خارج از اندازه به یکی از خصوصیات علی گندابی که همان ارادت به سادات است، نمایش را دچار نوعی شعارزدگی می‌کند و برای همین برخی صحنه‌ها در این زمینه به نظر زیادی می‌آیند.

از طرفی زندگی پس از تحول علی تا زمان مرگ فقط با یک سخنرانی کوتاه که به صورت صدا روی پرده آخر است، مطرح می‌شود که نوعی خلأ روایی را ایجاد می‌کند و بهتر بود پرده‌ای ولو کوتاه در این زمینه وجود داشت و برای طولانی‌تر نشدن نمایش از بخش‌هایی که ذکر آن رفت، کاسته می‌شد.

در کل واگویه‌های گندابی نمایش قابل قبولی است که گویش همدانی دارد و اصالت خود را همراه دارد و بازی مقبول شخصیت اصلی آن به دیدن آن کمک می‌کند.

عباس کریمی‌عباسی