رونق به سالن‌های تئاتر بازگشت

اجرای ۲۵نمایش در ۸تماشاخانه تهران

نقدی بر نمایش «طلقه الرحمه» به کارگردانی محمد موید از عراق

مواجهه‌ای غریب با یک پرفورمنس پیش از اجرای نمایش

«طلقه‌الرحمه» در چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر، حس می‌شد عراق و به‌ویژه بخش عربی آن تئاتری نداشته باشد و به همین دلیل اجرای یک پرفورمنس مدرن از عراق در تئاترشهر بعید بود و این پیشداوری مانع نشستن و دنبال کردن این اجرا نمی‌شد، چون موسیقی الکترونیک برای ۱۰دقیقه اول با جاذبه شنیداری بسیار، تو را پای کار می‌نشاند و حرکات بدنی اجراگران تو را میخکوب می‌کرد، که با یک پرفورمنس از عراق مواجه شده‌ای.
کد خبر: ۱۳۹۵۴۸۲
نویسنده رضا آشفته - منتقد تئاتر

مواجهه‌ای غریب که تو را ذره‌ذره در خود حل می‌کرد و این‌گونه نمایش در مدار عناصر اجرایی تو را به عنوان مخاطب درگیر خود می‌کرد.

شاید برای ۱۰دقیقه اول موسیقی جذاب بود اما نداشتن فرازونشیب، آن را یکنواخت و تا حدی خسته‌کننده و خواب‌آور می‌کرد و این خود یک نقطه‌ضعف بارز برای این اجرا بود. درحالی که موسیقی، اثر برجسته‌ای برای شکل گرفتن این پرفورمنس بود و می‌توانست حرکات موزون و ضدموزون آن را در فضای قابل پذیرشی سمت و سو دهد.

اجراگران نیز با بدن‌های آماده و ورزشکاری همچون پارکوربازان در صحنه جست‌وخیز می‌کردند و چشم‌نواز بودند؛ اما به دلایل هنری نمی‌توانستند تصاویر چشمگیری بیافرینند یعنی بیشتر درگیر ارائه حرکت بودند تا این‌که بخواهند در پیوست حرکات ریز و درشت، معنا و هدفی ژرف را پیگیری کنند و این سدی بود برای درک بهتر این موقعیت نمایشی که می‌خواست گوشه‌ای از درگیری‌ها، هول و هراس‌ها و طغیان‌های مردمی را نسبت به یک وضعیت دیکتاتور زده و نسبتا جنگی نمایان کند؛ بنابراین نمایش در ظاهر بسیار موفق اما در باطن با کم و کاستی‌هایی همراه می‌شد و این به درک یک پرفورمنس معناگرا برمی‌گردد که همچون هنر مفهومی به دنبال افزایش معنا در هر لحظه‌ای است و حرکات، موسیقی، نورها و اجراگران باید در چنین مداری به دنبال یک برآیند لبریز از معنا باشند و این معنا در ارائه تصاویر بهم پیوست شده و ایجاد فضای پر از جنگ و درگیری نمایان می‌شد. شاید کارگردان از ارائه حرکات و توان بسیار بالا و انرژیک جوانان کارش در مقام اجراگر به دنبال جذابیت‌های ظاهری برآمده و همین نقطه انحرافی برای یک مسیر ژرف و پر از معناست که نیازمند حوصله و درک زیبایی است.

به هر تقدیر، عراق در این چهل و چند سال اخیر مدام درگیر فضای استبدادی، جنگ و حضور بیگانگان بوده و هنوز به معنای حقیقی فضای دموکراتیک را برای درک رفاه و آزادی و ارائه فرهنگ به دست نیاورده است؛ اما محمد موید به عنوان کارگردان در این نابسامانی دارد امیدبخش می‌شود، چون در تقابل با کاستی‌های کلان اجتماعی و سیاسی فرهنگ‌سازی می‌کند و با ایجاد یک گروه جوان و استقرار آنان در یک فضای نمایشی به دنبال ارائه تجربه‌هایی است که هریک به‌گونه‌ای می‌تواند زمینه‌ساز مواجهه بهتری با مخاطبان خود باشد و پرفورمنس طلقه‌الرحمه به جنگ این نداشته‌ها رفته و با انرژی بالای خود می‌تواند آینده‌بخش باشد.

 

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها