بازی به مثابه یک فرصت

ارتباط نمادین با زبان اصلی کودک است که آشفتگی‌های روانی و هیجانی او را از بین می‌برد و ارتباطی پویا و شفابخش میان کودک و والد ایجاد می‌کند. کودکان از نظر کلامی توانایی بیان ناراحتی‌ها و نگرانی‌های خود را ندارند لذا هیجانات ناشی از آن‌ها را به شیوه‌ای بروز می‌دهند که اغلب به تنبیه منجر می‌شود، اما بازی شرایطی مهیا می‌کند که کودک در کمال آزادی، احساسات، افکار و تجاربش را در قالب بازی ابراز کرده، نیاز‌های عاطفی و هیجانی‌اش ارضا شده و شادی و نشاط و خلاقیتش افزایش می‌یابد. گل‌بازی، شن‌بازی، عروسک‌بازی، ساخت پازل، لگو، خمیربازی، بازی‌های قیچی - کاغذی و نقاشی از بازی‌ها و سرگرمی‌های بسیار مفیدند. کودکان با توجه به تفاوت‌های فردی، سطح رشد جسمی و حرکتی، بهره‌هوشی، جنسیت، خلاقیت، فرهنگ و موقعیت جغرافیایی به بازی‌های متفاوتی گرایش می‌یابند. بازی، کودک را از درون برانگیخته می‌کند و فرصت واقعیت‌گریزی و وانمودسازی را در فضایی با کنترل و آزادی‌عمل مهیا می‌کند و به رشد خلاقیت و خودکارآمدی و اعتمادبه‌نفس و حس اقتدار و فروکش‌کردن هیجانات کودک منجر می‌شود. این نوع عملکرد برای کودک التیام‌بخش است. موثرترین و بهترین شیوه برای آموزش و تربیت و ابراز محبت عملی و ایجاد آرامش روحی و روانی در کودک، بازی است. رسول گرامی اسلام (ص) وجود حالت فعال و جوشش در طفل خردسال را نشانه زیادی خرد و اندیشه او در بزرگسالی می‌دانند و می‌فرمایند: شیطنت، لجاجت و ستیزه‌جویی کودک در دوران خردسالی، نشانه عقل و اندیشه او در بزرگسالی است. همچنین فرمود: چه خوب است که فرزند انسان در خردسالی بازیگوش و پرتلاطم و پرجنب‌وجوش باشد تا این حالت طغیان‌آمیز او در بزرگسالی سر بر نیاورد و در بزرگسالی از خویشتنداری و پایداری و صبوری برخوردار باشد.

روزنامه جام جم