این روزها و در ایام شهادت سیدمرتضی آوینی پخش یک مستند با نام «آقامرتضی» حواشی زیادی را به‌وجود آورد.

معروف است سید مرتضی آوینی در میان چهره هایی که در مباحث فرهنگی هنری و سیاستگذاری های بنیاد سینمایی فارابی در اوایل دهه 60 حضور می یافتند، در عین دیدگاه های انقلابی اش، همواره با تکیه بر استدلال های برخاسته از پژوهش و تحقیق و البته بی تعارف و صریح ابراز نظر می کرد. به قول سید محمد بهشتی، مدیر عامل وقت فارابی، «تفکرات آوینی درباره سینما، با وجود فراز و نشیبهایش مبتنی بر تبیین ایدئولوژیک بود و فلسفه و سینما را به موازات یکدیگر پیش می برد». قطعا به همین خاطر نیز وقتی این آرا و برداشتها در معرض و گاه سنجش قرار می گیرند، همچنان شاخص و به روز به نظر می رسند. مروری بر مقالات تئوریک او درباره ماهیت و بن مایه سینما و نقدهایش بر محصولات سینمای ایران و جهان نشان از آن دارد با فردی طرفیم که سیر پختگی و بلوغ فکری او از بدحادثه یا اتفاقی نبوده. او خود را فردی در دسترس و زمینی معرفی می کند و از مبالغه پرهیز آشکاری دارد. به قول خودش «ساعتها از وقتش را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی که نمی دانسته گذرانده و سال ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته، اما بعدها عمیقا پذیرفته که تظاهر به دانایی هرگز جایگزین دانایی نمی شود و حتی از این بالاتر دانایی نیز با «تحصیل فلسفه» حاصل نمی آید. باید در جست و جوی حقیقت بود».