مصائب ‌یک مدال‌تاریخی

در پروفایلش این مصرع از حافظ را نوشته: «چرخ برهم زنم ار غیر مرام گردد» فرانک پیشروست! و این اصلا کار آسانی نیست... او در دوچرخه‌سواری و تا ۳۵سالگی، چندبارعنوان تاریخ‌ساز را به کارنامه ورزشی‌اش سنجاق کرده. از ایستادن روی سکوهای قهرمانی آسیای تیمی و انفرادی تا همین اولین مدال دوچرخه‌سواری زنان ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی. و در این روایت، او به جام‌جم می‌گوید: «می‌خواستم در آینده، مسیر دخترهای ایرانی هموارتر باشد، برای دوره بعد بازی‌ها و سایر مسابقات تا در مدال‌آوری ما تردیدی وجود نداشته باشد.»

بعد از کسب مدال‌ در برخی مصاحبه‌ها، اشاره گذرایی داشتی به وجود تردیدهایی درباره حضور رکاب‌زنان در بازی‌های آسیایی و این‌که دوچرخه‌سواری با برنز ارزشمندی که از هانگژو به ایران آورد، به همه‌ آن «نمی‌شودها»، پاسخ داد. گفت‌وگو را از همین موضوع شروع کنیم.
سال۲۰۱۴ رقابت زنان دوچرخه‌سوار ایران در بازی‌های آسیایی دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید. می‌گفتند تا آن روز در سطح بین‌المللی نتیجه خاصی نگرفته‌اند. اینها را که شنیدم، جاکارتا هدفم شد. سال۲۰۱۸ طبق برنامه، روی سکوی بازی‌های آسیایی بودم اما پاره شدن زنجیر دوچرخه‌ام در مسیر، محاسبات‌مان را به تلخی به هم زد و چهارم شدم. البته نتیجه خوبی برای اولین حضور، با آن بدشانسی بود. اما دوچرخه‌سواری ما کلا مدالی نگرفت و همین، تردیدها را بیشتر کرد. این‌ پرسش که آیا چهار سال بعد صاحب مدال می‌شویم، در همه بحث‌ها بود. کرونا هم شرایط را سخت‌تر کرد و رقابت‌های قهرمانی آسیا هم لغو شد. خلاصه تا هانگژو تردیدها و اما و اگرهای بسیاری وجود داشت. 
 
در این سال‌ها، به خداحافظی فکر نکردی؟ چه چیزی تو را در مسیر نگه داشت؟
وقتی تردیدها جای حمایت‌ها را بگیرد، باید صفر تا صد مسیر را یکه و تنها بروی. این پرسش هم گاهی گوشه ذهن‌ هست که آخر داستان چه می‌شود... اما اینها هيچ‌وقت از عشق من به دوچرخه‌سواری، ماندن و ادامه دادن کم نکرد. بعد از جاکارتا، باز هم هدفم این بود که دور بعدی، دوچرخه‌سواری زنان ایران به مدال برسد. بنابراین هیچ‌وقت به خداحافظی فکر هم نکردم. می‌خواستم مسیر را برای بقیه، به ویژه دخترها باز کنم... 
 
این موضوع که با تجهیزات قرضی در بازی‌های آسیایی شرکت کردی، صحت دارد؟ چقدر هزینه کردی؟
بله صحت دارد. دوچرخه‌سواری با تجهیزات‌اش، ورزش گرانی به حساب می‌آید. هزینه‌های من بیش از پنجاه هزار یورو شد. بیش از ۳۰هزار یورو لوازم با خودم به هانگژو بردم. در سال‌های اخیر، شرایط اقتصادی سخت‌تر شد و من برای رسیدن به رویاهایم، می‌بایست هزینه‌ها را هم تأمین می‌کردم. با تلاش و پیگیری‌، حمایت یک تیم دوچرخه‌سواری سوئیسی را جلب کردم که نقش انکارناپذیری در کسب مدالم داشتند. ازسال گذشته با آنها قرارداد بستم و نقطه عطفی در ادامه کارم شد. با حمایت آنها بخشی از هزینه‌های من تأمین شد. به چند اردو و مسابقه اروپایی رفتم. از تجارب و تجهیزات‌شان کمک گرفتم. برای هانگژو هم بخش عمده‌ای را خودم هزینه کردم و بخشی را از تیمم، قرض گرفتم.
 
فدراسیون برای تهیه دوچرخه حمایتی نمی‌کند؟
پیش از بازی‌ها یک تنه‌ دوچرخه خریده شد، بعد از مسابقات قول دادند به من اهدا شود و البته قول پرداخت هزینه لوازم آن هم داده شده‌ تا حداقل یک دوچرخه کامل شخصی داشته باشم تا بتوانم با دغدغه کمتر به آماده‌سازی تا المپیک بپردازم. 
 
از پاداش و جایزه چه خبر؟
بعد از کسب مدال، مثل سایر مدال‌آوران پاداش ریالی پای سکو به حساب من واریز شد. امیدوارم جایزه مدال برنز هم به اندازه‌ای باشد که بخشی از هزینه‌ها را تأمین کند. 
 
از استراتژی‌‌‌ات، رقابت‌ در هانگژو و آن یک ساعت و ۴۲ دقیقه و ۴۴ ثانیه بگو.
من با تیمم در سوئیس، شرایط بازی‌ها را آنالیز کردیم و به این نتیجه رسیدیم که به جای چرخ دو کمک، از چرخ تنه خشک استفاده کنم و یک مربی برای تحلیل پروفایل مسیرم همراهم باشد. در هانگژو با مربی‌ام، رقبا و پروفایل مسیر را از نزدیک و کامل بررسی کردیم. می‌دانستیم مسیر سنگینی در پیش داریم و پیش‌بینی هوای خیلی گرم در روز مسابقه را هم کرده بودیم. رقبای چینی‌ام که اول و دوم شدند، در آن مسیر، دو ماه رکاب زده بودند و به شرایط جوی هم عادت داشتند. ‌بنابراین تصمیم گرفتیم ‌ریتم خودمان را داشته باشیم، استارت مسابقه‌ام پر فشار نباشد تا با توجه به شرايطم در دورهای آخر دچار افت عملکرد نشوم. 
 
از خط که رد شدی چه چیزی در ذهن‌ات بود؟
در این پنج سال به نوعی نادیده گرفته شدم و این خيلی سخت بود. برای حفظ آمادگی و کسب جایگاهم واقعا زحمت کشیدم. وقتی از خط رد شدم، لحظه‌ خاصی را تجربه کردم. شاد بودم به خاطر همه دخترهای بعد از خودم. به همه سختی‌هایی که پشت سر گذاشتم، فکر می‌کردم و به این‌که حالا ما بی‌تردید مدال داریم. 
 
در پایان بگو، فرانک پرتوآذر از حالا به بعد چه رویایی دارد و برنامه‌اش برای آینده چیست؟
کمتر از یک ماه دیگر رقابت‌های قهرمانی آسیایی هند را در پیش داریم برای کسب سهمیه المپیک پاریس. در یک سالی که تا المپیک ۲۰۲۴ مانده همه تلاشم کسب سهمیه المپیک است. این همان رؤیایی ا‌ست که از حالا دنبال می‌کنم.