بی‌سر و سامانی ساماندهی مد و لباس!

همین مسأله اهمیت لباسی را که میپوشیم، بیش از پیش مشخص میکند. در جامعه ما اما سالهاست با نوعی بیتدبیری در حوزه مد و لباس روبهروست و درست برخلاف بسیاری از جوامع دیگر، در کشور ما مسأله لباس، تابعی از مدهای اجتماعی است و خیلی وقتها تفکری در پشت استفاده از نوع خاصی از لباس یا پوشش وجود ندارد. همین مسأله موجب شده با نوعی شلختگی فرهنگی در حوزه مد و پوشاک مواجه باشیم و به نوعی مقهور مدهای وارداتی باشیم. به بیان دیگر میتوان گفت در جامعه ایران سالهاست نبض مد و لباس در دست مزونهای زیرزمینی و شبکههای مجازی مد و لباس است؛ آن هم در شرایطی که بحث ساماندهی مد و لباس ۱۷ سال پیش یعنی در سال ۱۳۸۵ لباس قانون پوشید و یک سال بعد آییننامه اجراییاش ابلاغ شد تا بلکه سر و سامانی به وضعیت مد و لباس در کشور بدهد. اما با نگاهی به وضعیت پوشش در جامعه، به روشنی درمییابیم در حوزه ساماندهی مد و لباس راهی دراز در پیش داریم. مد و لباس اگرچه صاحب کارگروه ساماندهی شده و این ساختار دبیر دارد و جشنوارههایی هم برگزار میکند اما در عمل خروجی این کارگروه و جشنوارههایش چیزی نزدیک به صفر بوده است. در چنین شرایطی است که ریشهیابی وضعیت کنونی حجاب و عفاف در جامعه هر چند ما را به طیفی از دلایل متعدد و متنوع میرساند اما در این بین فقدان یک جریان جذاب و متنوع از پوشش با المانهای ایرانی و اسلامی که بتواند ذائقه نسل جوان را تامین کند، سهم بزرگی از ماجرا را به خود اختصاص میدهد. همچنانکه جریان ساماندهی مد و لباس در کشور در حوزه ذائقهیابی و ذائقهسازی هم موفق عمل نکرده است. با تمام اینها جلوی ضرر را از هر جا که بگیرید سود است. باید فکری به حال وضعیت مد و حجاب در جامعه داشت؛ هر چند همه میدانیم همین امروز هم خیلی دیر است!