دوئل عراق امریکا

دوئل نبردی رو در رو و تن به تن است که از سوی دو رقیب صورت می گیرد و معمولا به مرگ یکی و پیروزی دیگری منجر می شود. معادله دوئل برد باخت است و دو طرف پیش از آغاز نبرد رو به روی یکدیگر قرار گرفته و در این زمان کوچکترین حرکات طرف مقابل را نیز با دقت زیر نظر می گیرند، چرا که فکر می کنند کوچکترین حرکت طرف مقابل نیز ترفندی است در جهت از میان بردن رقیب یعنی خود. وضعیتی که شاید بتوان آن را گونه ای آرامش قبل از طوفان نیز نام نهاد.
از طرفی معمولا دو طرف دوئل چیزی برای از دست دادن ندارند و تمام نیروی خود را معطوف به دوئل و شکست و از میان بردن رقیب می کنند. دوئلی که معمولا در زمین یک طرف ثالث انجام می شود، طرف ثالثی که چه بسا او نیز مانند این دو رقیب چیزی برای از دست دادن ندارد.شاید بتوان گفت آنچه امروزه رسانه ها و با توجه به برایند حوادث مختلف در یک سال گذشته در رابطه با سه کشور ایران، عراق و آمریکا ترسیم می کنند چیزی شبیه به آن چیزی است که درباره دوئل گفته شد.
دوئل ایران و آمریکا که سخت درگیر کرونا هستند در زمین ثالث یعنی عراق، گویی حوادث ایران و آمریکا را در نهایت به یک دوئل مرگ و زندگی در عراق کشانده است.اما واقعا مسئله اینگونه است؟ آیا ایران و آمریکا در عراق در یک فرایند پینگ پنگی از ضربه زدن به یکدیگر به انتهای خط رسیده اند، و این آخرین گلوله، سرنوشت بازی را رقم خواهد زد؟به نظر می رسد ذهن قصه پرداز رسانه از چنین تراژدی ای بدش نمی آید، اما آیا این همه واقعیت است؟
عراق برای دفعه سوم در یک سال در حال شکست در تعیین نخست وزیر است، عراقی که مسائلش تغییر کرده و نگاه سهم خواهانه سه گانه شیعی، سنی و کردی دیگر پاسخ گوی چالش های رویارویش نیست، درواقع عراق امروزه با بحران کارآمدی دست و پنجه نرم می کند، نه بحران مشروعیت، و به نظر می رسد اگر این تحول در فرایند حرکت عراق از 2003 تا به امروز خوب فهم نشود، سوء تفاهم های زیاد، بلکه مصیبت باری به بار خواهد آمد.
مسئله این است که آیا تحرکات اخیر نیروهای آمریکایی مبنی بر ترک پایگاه های مختلف خود در جایجای عراق که به 12 پایگاه می رسند و استقرار در دو پایگاه مجهزتر و بزرگ تر عین الاسد و اربیل گونه ای آرامش قبل از طوفان قبل از ضربه نهایی یک دوئل است، و یا اینکه در راستای حمایت از فرایند تکنوکراتیزه شدن حاکمیت در عراق چه از طریق بالا آمدن چهره های شبه تکنوکرات نزدیک به خود مانند الزرفی و یا حتی کودتایی سفید است، و یا اینکه به واقع این کرونا است که تمام معادلات را تغییر داده است؟ یا اینکه تمام این دلایل را باید در نظر داشت و یا هیچکدام؟
در هر صورت آنچه در «دوئل نمایی» این تحرکات نباید از ذهن دور بماند، جنبه های دراماتیک و رتوریک مسئله است، آنجا که نه خود دوئل بلکه حرکات ایذائی و نمایشی دوئل مد نظر مهمتر می شوند... دو رقیبی که آماده اند در آخرین ساعات روز، خسته و کوفته، آخرین گلوله را به یکدیگر شلیک کنند، در حالی که زمین نه چندان درخشان بازی ای این دو را خواسته یا ناخواسته رو در روی هم در خود جای داده، و از سویی چشمان زیادی نیز منتظرند تا آخر نمایش را ببینند.
در این فضا قیمت های پایین نفت از یک سو و #کرونا از سوی دیگر و غیرقابل پیش بینی بودن حرکات ترامپ، و تهدیدات دو طرف علیه یکدیگر، بیش از پیش به «دوئل نمایی» روایت خبری فضا کمک می کند، فضایی که به نظر می رسد نمایش، شکل گیری ذهنیت، و اراده معطوف به قدرت نرم در آن اهمیت بسیاری پیدا کرده است. عرصه ای که گاهی به جبهه اول تبدیل می شود و هر کس در آن دست بالا را داشته باشد، برنده نهایی خواهد بود.